Άνθρωποι - αντικείμενα και El empleo (animation)

Άνθρωποι - Αντικείμενα: μια μαθητική ταινία από το Πειραματικό Σχολείο Σερρών. 

2ο βραβείο στον πανελλήνιο διαγωνισμό μαθητικών ταινιών "Ένας πλανήτης... μια ευκαιρία"

και η πρωτότυπη ταινία  

Έχουν τα δέντρα σπίτια;

Κι όμως έχουν!

Δεντρόσπιτα στη Φολέγανδρο

Η απαραίτητη για κάθε σπίτι λεμονιά προστατεύεται από τον άνεμο με ένα πέτρινο κυκλικό κτίσμα. Αυτή η κατασκευή έχει μια μικρή είσοδο και ένα μικρό αυλάκι για να ποτίζεται το δέντρο.

κλικ στην εικόνα

Προκομμένοι άνθρωποι, τυχερά δέντρα!

15 εμπνευσμένα… δημόσια σχολεία!

Βλέποντας τις εντυπωσιακές εικόνες που ακολουθούν, με τις σχολικές αίθουσες να «πλημμυρίζουν» χρώματα και τα προαύλια να θυμίζουν… πάρκα, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθούμε «πού χάθηκε η δημιουργικότητα και η φαντασία στο σχεδιασμό των δικών μας δημόσιων σχολείων;»! Για χρόνια η δημόσια εκπαίδευση στην Ελλάδα, τουλάχιστον, χαρακτηρίζεται από γκρίζα κτίρια, κλειστοφοβικούς διαδρόμους, σπασμένα τζάμια και άχρωμα προαύλια, όπου οι μαθητές καλούνται να βιώσουν καθημερινά το δικό τους… δράμα, σε έναν χώρο που απέχει κατά πολύ από την εικόνα που θα έπρεπε να έχει το σύγχρονο σχολείο. Εναντίον της μελαγχολίας και της κατάθλιψης, με υπέρμαχο την ολοκληρωμένη μαθησιακή εμπειρία αλλά και την εκ νέου διαμόρφωση της έννοιας «δωρεάν εκπαίδευση», 15 ευφάνταστα σχολεία του κόσμου δίνουν άλλη διάσταση στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα. 

Κάντε κλικ στην εικόνα για να μεταφερθείτε στο άρθρο

αναδημοσίευση από http://pappanna.wordpress.com/

πηγή: perierga.gr

Η θάλασσα (Ντίνος Χριστιανόπουλος)

επιτέλους θάλασσα!

Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:
μπαίνεις καὶ δὲν ξέρεις ἂν θὰ βγεῖς.
Πόσοι δὲν ἔφαγαν τὰ νιάτα τους –
μοιραῖες βουτιές, θανατερὲς καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια ἀθέατα,
ρουφῆχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Ἀλίμονο ἂν κόψουμε τὰ μπάνια
Μόνο καὶ μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Ἀλίμονο ἂν προδώσουμε τὴ θάλασσα
Γιατὶ ἔχει τρόπους νὰ μᾶς καταπίνει.
Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:
χίλιοι τὴ χαίρονται – ἕνας τὴν πληρώνει.

(1962)

Ντίνος Χριστιανόπουλος

ieto - ακροβασίες

ωραίοι τύποι, πρωτότυπες ακροβασίες

Σπινιάροντας σ' ένα άδειο Σαν Φρανσίσκο!

απίστευτος συνδυασμός ανθρώπινης και μηχανικής ικανότητας!

και μια απορία: ολόκληρο Σαν Φρανσίσκο, πώς το άδειασαν;

Σαν το σκυλί... Σαν τα σκυλιά... Δύο ειδήσεις, ένα υπέροχο κείμενο και μια θλιβερή διαπίστωση.

η πρώτη είδηση:

Άγρια δολοφονία 19χρονου Ιρακινού, ο οποίος δέχτηκε επίθεση από ομάδα πέντε μοτοσικλετιστών οι οποίοι του επιτέθηκαν με μαχαίρια καταφέρνοντάς του πολλαπλά χτυπήματα, σημειώθηκε την Κυριακή τα ξημερώματα στο κέντρο της Αθήνας στην οδό Αναξαγόρα.

Ο νεαρός από το Ιράκ, ο οποίος υπέκυψε στα τραύματα το μεσημέρι της Κυριακής στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός, δέχτηκε επίθεση από ομάδα πέντε ατόμων που επέβαιναν σε μοτοσικλέτες, τα ξημερώματα.

Λίγο πριν, στην ίδια περιοχή οι δράστες, είχαν επιχειρήσει να επιτεθούν σε άλλους δύο αλλοδαπούς έναν Ρουμάνος και έναν Μαροκινό, οι οποίοι κατάφεραν να διαφύγουν.

Σημειώνεται ότι ανάλογοι φόνοι έχουν συμβεί στο περασμένο διάστημα και σε άλλες περιοχές της Αθήνας.

Σε εξέλιξη βρίσκονται οι έρευνες των αστυνομικών αρχών για τον εντοπισμό και τη σύλληψη αγνώστων δραστών.

πηγή: iefimerida

Σαν το σκυλί

Ένα κείμενο με αφορμή την πρόσφατη δολοφονία
του 19χρονου Ιρακινού

ΣΧΟΛΙΑ (4)

83

Σκηνή απο το φιλμ Amores Perros

Το τελευταίο χτύπημα στο ρινγκ της ύπαρξης. Και το μαχαίρι βγαίνει. Ο ουρανός γίνεται κόκκινος πάνω από 

την Αναξαγόρα, το μπαλκόνι του Ευαγγελισμού, την Ανάφη και το Mall. Η ίδια σκεπή για όλους τα δωμάτια διαφέρουν. Και ο νεκρός είναι στο μικρό υπόγειο. Ο κύκλος κλείνει στα δεκαεννιά. Εκείνος πεθαίνει 

χειρότερα από τα σκυλιά στις «Χαμένες αγάπες». 

Κανένας άστεγος δεν θα βρεθεί να τον αγκαλιάσει. Κανένας Ιναρίτου δεν σκηνοθετεί. Δεν υπάρχει σκηνοθέτης όλοι είμαστε κομπάρσοι σε αυτό και κανείς δεν ξέρει το σενάριο.

Φεύγει και αυτός κομπάρσος. Άτυχος που τον σκότωσαν Αύγουστο. Όλοι κλαίνε για το δράμα της Σιλά ούτε για

 μια Τρίτη δεν θα γίνει πρωταγωνιστής. Ο Λάκης λείπει διακοπές.

Έπειτα ο θύτης βγάζει το κράνος. Σήμερα είναι 

παραμονή αλλά η προπόνηση συνεχίζεται κανονικά. 

Σε υπόγειο 

και αυτός σηκώνει τα κιλά. Πρέπει να είναι σε φόρμα 

για το επόμενο χτύπημα. Δεν υπάρχει Αύγουστος για αυτόν. 

Όλοι οι μήνες είναι μήνες καθαρισμού. Είναι ο σκουπιδιάρης του ελαττωματικού DNA. Είναι ο 

παλιατζής των άχρηστων εθνών. Φορτώνει στην 

καρότσα παλιοσίδερα και παλιανθρώπους. Μετά 

χωματερή. Να μείνει η Αθήνα καθαρή γεμάτη με 

λευκά, άνεργα, ηττημένα, ελληνόπουλα. Συνεχίζει 

με κοιλιακούς, ραχιαίους, τρικέφαλους, δικέφαλους,

 ξανά πάγκος. Παραπατάει από την ένταση. Τα χρωμοσώματα του περήφανου DNA λαχανιάζουν. Ο ιδρώτας τους βγαίνει στους πόρους. 

Μετά κάπου αλλού. Άλλη μια οθόνη ανοίγει μετά το απογευματινό μπάνιο σε εφηβικό δωμάτιο. Η ψηφιακή κάτοικος μυρίζει αντηλιακό καρύδα. «Γαμώτο. Να μην

 έχει μια σελίδα στο Facebook ο νεκρός να γίνουμε Friends μετά θάνατον. Ένα twitter να τον ακολουθήσω στη νεκρική πομπή. Instagram με μια τελευταία του φωτογραφία να την κάνω RT» σκέφτεται. Μετά 

ευτυχώς αφήνει ήσυχο το νεκρό και «μόλις ανέβασα

 μια photo. 

Τα καινούρια μου πέδιλα». Άτυχος διπλά. Και Αύγουστο και να σκυλεύουν το πτώμα σου οι ηλίθιοι τούτη την ψηφιακή εποχή.

Κυριακή ξανά. Και ο άνθρωπος με το κράνος κάθεται 

γύρω από το οικογενειακό τραπέζι. Στρώνουν το λευκό τραπεζομάντιλο. «Βλέπω λευκό και μου θυμίζει τα

 αδέρφια της Κου Κλουξ Κλαν. Τις λευκές τους κουκούλες» σκέφτεται και κορδώνεται περήφανα, εσωτερικά, μοναχικά που ξέρει και ιστορία. Τα ιστορικά κατορθώματα της λευκής φυλής.

Το παιδί του παραδίπλα παίζει. Ολόξανθο. 

«Έλα να φάμε» του λέει. «Να τους φάμε» σκέφτεται. 

Και η γυναίκα μηχανικά πηγαινοφέρνει τα πιάτα. Ύστερα κάθονται γύρω από αυτό. Τρώει το κοτόπουλο με τα 

χέρια. Και το μπούτι. Και την πλάτη. Τα χώνει στο στόμα του σαν ανθρώπινα μέλη. Τα σάλια τρέχουν. Μια 

τρυφερή οικογενειακή στιγμή μετά από μια σκληρή εβδομάδα.

Ο ήλιος μπαίνει από τα παράθυρα της κουζίνας. Λούζει

 τον πάτερ φαμίλια. Άραγε να λούζει ο ίδιος ήλιος τον μαχαιρωμένο; Να αντανακλά το φως του κάποια άσπρη πλάκα. Μήπως είναι στα σκοτάδια του ψυγείου ακόμα; Που τους πάνε μετά; Αλλά πραγματικά κανείς δεν νοιάζεται για όλα αυτά…

 κείμενο: Βαγγέλης Μακρής, πηγή lifo.gr

η δεύτερη είδηση:

Εικόνες σοκ!

Η σφαγή από την αστυνομία 40 απεργών μεταλλωρύχων στη Νότια Αφρική --η 

πιο αιματηρή επιχείρηση των υπηρεσιών ασφαλείας 

μετά το τέλος του καθεστώτος του Απαρτχάιντ-- προκάλεσε σοκ στη χώρα, 

με τους πολίτες και τα μέσα ενημέρωσης 

να θέτουν πολλά ερωτήματα για τον ψυχισμό της αστυνομίας μετά το τέλος 

της κυριαρχίας των λευκών.

Οι τίτλοι των εφημερίδων ήταν 

επιθετικοί: «Λουτρό αίματος», «Τόπος μακελειού», «Σφαγή στο ορυχείο», ενώ 

στα πρωτοσέλιδα δημοσιεύονται φωτογραφίες λευκών 

και μαύρων, βαριά οπλισμένων, αστυνομικών να 

βαδίζουν ανάμεσα 

στις αιμόφυρτες σορούς των μαύρων εργατών που κείτονταν στο χώμα.

Οι εικόνες αυτές, όπως και το μαγνητοσκοπημένο υλικό του τηλεοπτικού δικτύου του πρακτορείου ειδήσεων Ρόιτερς που απεικόνιζε μια ομάδα αστυνομικών να ανοίγουν πυρ εναντίον μιας μικρής ομάδας ανθρώπων, ανακίνησε μνήμες του ρατσιστικού παρελθόντος της Νότιας Αφρικής.

πηγή: newsit.gr 

ο ρατσισμός επέστρεψε ή μήπως δεν 

είχε φύγει ποτέ;

Μπορεί να αλλάξει ο κόσμος; Τι λες Κεμάλ;

Διαλέξτε ποια εκδοχή προτιμάτε και ακούστε την

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις Πρώτη εκτέλεση: Αλίκη Καγιαλόγλου Αντικατοπτρισμοί - 1993 πηγή στίχων: stixoi.info Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ ενός νεαρού πρίγκηπα,της ανατολής απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού, που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων. Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό στη Μοσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά. Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί. τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ' αλλάξουν οι καιροί. Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ' τη γη στον ουρανό κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό. Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλειά μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή. Με δύο γέρικες καμήλες μ' ένα κόκκινο φαρί στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί. πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά μα της Δαμασκού τ' αστέρι τους κρατούσε συντροφιά. Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ: «νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί, με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί» Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ  Καληνύχτα...

Ρασούλης Μανώλης
Μουσική/Στίχοι: Βαγιόπουλος Πέτρος/Ρασούλης Μανώλης
ΔΙΣΚΟΣ "Τι΄γυρεύεις μες την Κίνα Τσάκι Τσαν"

Ως και τ' αγάλματα
κάνουνε άλματα
Μ' αυτοί που ξέρουν δεν μιλάνε
Όλα τα πράγματα
γίνονται θαύματα
κι οι νεκροκεφαλές γελάνε

Αυτός ο κόσμος
μπορεί ν' αλλάξει, Κεμαλ
Μέσα στις καρδιές
στις πλατείες, σε γραφεία οβάλ
θέλει σωστοί χιλιάδες
να 'ναι στους τροχούς
να 'ναι η ψυχή η νύφη
και γαμπρός ο νους

Τα προαιώνια
κρύβουν νετρόνια
που με μία έκρηξη αλλάζουν
Και οι θεούληδες
οι καημενούληδες
γίνονται ντεμοντέ κι αράζουν

Ο εθνικός «εαυτός» και οι «άλλοι» Στα Μυστικά του Βάλτου της Πηνελόπης Δέλτα

Δημοσιεύω τη διπλωματική μου εργασία με τίτλο:

0 εθνικός "εαυτός" και οι "'άλλοι"  στα Μυστικά του Βάλτου της Πηνελόπης Δέλτα. 

Αυτό το κάνω κυρίως για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί μια ερευνητική εργασία που καταλήγει τεκμηριωμένα σε κάποια συμπεράσματα πρέπει να δημοσιοποιείται και να μη μένει αποθηκευμένη σε κάποιο σκληρό δίσκο. Έτσι γίνεται κτήμα της εκπαιδευτικής κοινότητας και αντικείμενο κριτικής. Και δεύτερον, γιατί η εργασία αυτή είναι πρωτότυπη και εφαρμόζοντας την επιστημονική μέθοδο της ανάλυσης περιεχομένου επιχειρεί μια "διαφορετική ανάγνωση" του λογοτεχνικού βιβλίου της Πηνελόπης Δέλτα.

Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από την εισαγωγή

  " Ένα κρίσιμο ερώτημα που προκύπτει στις μέρες μας,  μέσα σ’ ένα περιβάλλον παγκοσμιοποίησης, είναι πώς ορίζεται σήμερα η εθνική ταυτότητα. Με βάση ποια κριτήρια, πολιτισμικά ή πολιτικά, προσδιορίζεται. Οι έννοιες έθνος, κράτος, πατρίδα έχουν την ίδια ερμηνευτική σημασία σήμερα όπως και στις αρχές του 19^ου αιώνα; Ή μήπως θα πρέπει να αναλυθούν και να ερμηνευθούν μέσα από μια νέα προσέγγιση που θα λαμβάνει υπόψη την εξέλιξη και τα νέα δεδομένα;

   Είναι φανερό, ότι στη δημιουργία και στην καλλιέργεια της εθνικής συνείδησης δεν συμβάλλει μόνο το κυρίαρχο εκπαιδευτικό σύστημα μέσω της επίσημης εκπαιδευτικής πολιτικής, αλλά και όλες οι μορφές της τέχνης και πολύ περισσότερο η λογοτεχνία.

   Αποκτά λοιπόν μια ιδιαίτερη αξία, να εξετάσουμε και να προσεγγίσουμε το παιδικό ιστορικό μυθιστόρημα Στα Μυστικά του Βάλτου της Πηνελόπης Δέλτα, με το οποίο «μεγάλωσαν» και «γαλουχήθηκαν» χιλιάδες ελληνόπουλα προηγούμενων γενεών  με τις έννοιες πατρίδα και έθνος. Να δούμε πως προσεγγίζονται οι γειτονικοί μας λαοί κυρίως οι Βούλγαροι και λιγότεροι οι Τούρκοι καθώς και το πώς παρουσιάζεται  γεωγραφικά και εθνικά ο χώρος της Μακεδονίας. Η Πηνελόπη Δέλτα εκδίδει Τα Μυστικά του Βάλτου το 1937 πολλά χρόνια μετά το τέλος του Μακεδονικού Αγώνα (1904 – 1908) με καθαρό σκοπό να αφηγηθεί το έπος  του Αγώνα στην λίμνη των Γιαννιτσών.

   Ερωτήματα όπως, πάνω σε ποιους άξονες κατασκευάζεται ο «εθνικός εαυτός», ποια χαρακτηριστικά του εθνικού εαυτού προβάλλονται και τονίζονται, πώς παρουσιάζονται οι «εθνικά άλλοι», ποια ιστορικά γεγονότα από το παρελθόν επιλέγονται για να δείξουν την «συνέχεια» του ελληνικού έθνους, προσπαθούν να απαντηθούν. Ειδικότερα, εξετάζεται το πώς παρουσιάζεται ο «εθνικός εαυτός» μέσα από τους πρωταγωνιστές και τους δευτεραγωνιστές του έργου. Ερευνώνται στοιχεία της δομής και του περιεχομένου που συνδέονται με το μοντέλο της εθνοκεντρικής αφήγησης και που ως τελικό σκοπό έχει να διαπαιδαγωγήσει τα παιδιά αλλά και τους ενήλικες για μια περίοδο της ελληνικής ιστορίας – τον Μακεδονικό Αγώνα - που απουσίαζε και εξακολουθεί ουσιαστικά να απουσιάζει από τα σχολικά βιβλία. 

          

   Στη μελέτη μας κυρίαρχο ρόλο  έχει ο τρόπος που παρουσιάζονται οι «εθνικοί άλλοι» και ειδικότερα οι Βούλγαροι, ποιες ιδέες περί εθνικής συνείδησης κυριαρχούν στο βιβλίο και θα προσπαθήσουμε να υποθέσουμε – ερμηνεύσουμε  κοινωνιολογικά τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τη συγκρότηση της εθνικής ταυτότητας – συνείδησης."

κλικ εδώ

Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830-1974 Συγγραφέας: Βασίλης Ραφαηλίδης

Η ιστορία δεν είναι έτσι όπως τη μάθαμε στα σχολικά βιβλία.

 Ή τουλάχιστον δεν είναι ακριβώς έτσι.

 Ένα βιβλίο γραμμένο με τη γλώσσα της αλήθειας και με πολλή αγάπη για την Ελλάδα. Σχεδόν προφητικό για τη σημερινή κατάντια της χώρας μας. 

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:

Τούτη η συνοπτική ιστορία της Ελλάδας από το 1830 μέχρι το 1974, που γράφηκε για να είναι κατ αρχήν ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, επιμένει περισσότερο στα αρνητικά παρά στα θετικά γεγονότα της ιστορίας μας. Δίνει δηλαδή μεγαλύτερη σημασία στους προδότες, τους δοσίλογους όλων των περιόδων και τους πατριδοκάπηλους που δεν έλειψαν ποτέ, παρά σ αυτούς που νοιάστηκαν ειλικρινά για τούτον τον δύσμοιρο τόπο, που συνεχίζει να υποφέρει από έλλειψη ιστορικής ειλικρίνειας... 

Αυτό το βιβλίο αγαπάει την Ελλάδα. Και γι αυτό δεν την κολακεύει. Λέει τα σύκα, σύκα, και τους προδότες, προδότες και όχι εθνικούς ήρωες. Θα μπορούσε να έχει τίτλο «Αρνητική Ιστορία της Νέας Ελλάδας», αν η άρνηση δεν ήταν αναγκαία για την κατάφαση. Συνεπώς, αυτό το βιβλίο στοχεύει την κατάφαση μέσα από την άρνηση, κατά την προτροπή του Τέοντορ Αντόρνο.

Καλοκαιρινή βροχή

Επιτέλους ήρθε! Σχεδόν λυτρωτική... 

Μείνε λίγο ακόμα!